Alicja w Krainie Czarów jest klasyką dziecięcej literatury. Od momentu powstania stanowiła wyzwanie dla tłumaczy z powodu bogactwa neologizmów i zabawy językiem. Interpretowano ją na wiele sposobów, nie tylko jako przykład książki dla dzieci, ale też jako wędrówkę w głąb ludzkiego umysłu, jego zawirowań i zaburzeń. W pierwszym rzędzie jest to jednak hymn na cześć (nie tylko dziecięcej) wyobraźni.
Karty książki zaludnione są tłumami kolorowych, złożonych, ekscentrycznych postaci, z którymi mała dziewczynka, Alicja, spotyka się po tym, jak trafia do zaczarowanej krainy w konsekwencji pościgu za białym królikiem. Jej przygody są niezwykłe, biegną niespodziewanymi torami, a bohaterowie, z którymi ma do czynienia, nie zawsze należą do miłych i sympatycznych. Wręcz przeciwnie, często niosą ze sobą bagaż dziwactw i obciążeń, nad którymi bez końca można się zastanawiać – co oznaczają, co symbolizują, co kryje się w nich poza tym, co dosłowne i natychmiast widoczne.
W przypadku książki takiej jak Alicja w Krainie Czarów test wiedzy jest dynamiczną jazdą bez trzymanki, ponieważ chociaż jest to lektura dziecięca, to jednak bynajmniej nie prosta. Wiele można w niej odnaleźć, jeśli ma się wystarczająco otwarty umysł, a komedia i tragizm splatają się niezwykle ściśle, trudno jedno od drugiego oddzielić. Okrucieństwo, groza i gorycz pozostają przejmujące nawet wtedy, gdy są ukryte pod osłoną rzekomej groteski. W świecie Alicji można nieustannie łowić i zawsze mieć pewność, że upolujemy coś niespotykanego.
