Kiedy uczymy się tworzenia przyjaźni? Oczywiście już w dzieciństwie, kiedy nawiązujemy pierwsze relacje i obserwujemy, jak nasze działania wpływają na reakcje innych. Wtedy kształtują się sympatie i antypatie, odkrywamy, jakie cechy nas u bliźnich pociągają, a jakie odrzucają, nabieramy pewnego wyobrażenia o swojej roli w grupie.
Stykamy się również po raz pierwszy ze sporami, konfliktem, manipulacją i próbą sił. Dorastając w grupie przyjaciół, uświadamiamy sobie stopniowo, jakie wartości są dla nas najważniejsze i dlaczego chcemy je kultywować i ich bronić.
Tak właśnie kształtują się postawy młodych bohaterów książki Chłopcy z Placu Broni. Zrzeszają się w grupy, bronią swojego terytorium, wpisują się w pewne układy hierarchiczne – ktoś przyjmuje rolę lidera, ktoś inny jest obserwatorem, są też tacy, którzy wiecznie pozostają w cieniu. Czasami jednak to właśnie te najmniej rzucające się w oczy, najbardziej nieśmiałe i pozornie mało znaczące jednostki potrafią udzielić wyjątkowej lekcji nawet charyzmatycznym, silnym liderom.
Chłopcy z Placu Broni test przeszli, można powiedzieć, w ogniu sporu i walki – i to delikatny, wrażliwy Nemeczek okazał się dla nich najlepszym nauczycielem wierności i lojalności. Pokazał im, jak ważne są zobowiązania podejmowane wobec innych i czym w istocie jest honor. Dał pokaz bohaterstwa i zapłacił za to niestety najwyższą cenę, ale jedno pozostaje pewne – zapisał się wyjątkowo żywo w pamięci kolegów, którzy myśląc o przyzwoitości i honorze, zawsze już będą wspominać jego nazwisko.
